“Birileri yolda kalır, birileri yol alır / Kanun bu / Her insan kaderiyle gelir dünyaya / Malum bu”
Böyle bir şarkı var idi. Yazmak istediğim ilk cümle bu değildi ama dilime takılan bu oldu. Neden yazıyorum o da ayrı konu. Bir zamanlar hayata karşı bir umudum vardı, bitmez bilmez bir iyi niyetle. Neşeyle değil. Hiç neşeli biri olmadım, bence. ‘Bence’ diyorum çünkü benim gördüğüm ile dışarıdan insanların benim içinde bulunduğum ortamda ya da bende gördükleri farklı olabiliyor, yani herkes için öyle oluyor da şu anda benden bahsediyoruz, yani ben kendimden bahsediyorum. Blog dediğin bu değil miydi zaten. Değildi belki de, bilmiyorum. Kendi yılgınlığımın gözlerimi kör ettiği bir noktadayım. Gelip bana bir dert anlatsanız pekala da size gerekiyorsa teselli gerekiyorsa akıl veririm. Ama gözüm burnumun önündeki kendi parçalanmışlığımdan ötesini göremez şu anda, göremiyor yani -uzunca sayılacak- bir süredir. İçime biraz dikkatlice bakarsam bir noktada gözlerim doluyor, bir noktada öfke volkanları patlıyor -sessizce ama-. Zaten şimdi bunları neden yazıyorum hiç bilmiyorum. Sanırım bazen insan bir bara gidip hiç tanımadığı insanlarla en mühim dertlerini paylaşmak istiyor. Kendine çare olamayışın geldiği son durak bence. Şu anda bir bara gidip kimseyi kurban seçemeyeceğime göre kendi dert girdabıma; muhattabını hiç bilmediğim okuyucalara yazıyorum. Heyhat! O ne özgüven o, bu ne kendini bilmezlik. Şimdi niye böyle dedim bende bilmiyorum. Küçük öfke patlamaları belki de kendime karşı. Boş verelim. Yazıyı sonlandırmak, bir bardağa bir çay koyup sanki ümitvârmiş gibi soluklanmak sonra yine kendi dipsiz kara deliğime dönmek istiyorum. İstemek de değil ya bu neyse…
Sevgili meçhul okuyucum, darladı isem seni, sıktıysam içini ya da gereksiz meşgul etti isem beynini mazur gör. Sanal bir barda yan taburede oturan kendini kaybetmiş meczup herhalde deyip geçebilirsin. Ancak gıyaben bile olsa yan taburede olma ihtimalinin varlığından dolayı bile teşekkür ederim…
