Sanki tüm dünyanın yükünü omuzlarıma yüklemişler gibi bir günün sabahından merhaba…
Bazen insanın düşebilmesi bile lüksmüş gibi… Yıkılmaya, dağılmaya, takadinizin kesilmesine bile imkanınızın olması lazım.
Ruhum bir ilmeğe geçirilmiş gibi sallanıyor, yıkılmasına izin yok, düşmesine izin yok. Ayağa kalkmasına imkan yok.
Hakkıyla delirebilenlere imrenmeye başladım.
Neden bu mücadele? Savaşmaya hep erdem yükledik. Sanki erdem karın doyuruyormuş gibi…
Ramak kaldı, her şeyi yakıp gitmeye…
Vaktiyle ben de hakkıyla delirseydim, şimdi belki bu kadar yorgun olmazdım.
…
Bilmiyorum devam eden hikayenin sonunu… ama… yıkılmak üzereyim..
